Na rynku wydawniczym pojawiła się właśnie książka biograficzna "Audrey Hepburn. W blasku sławy" Juliana Wienberga. Przedstawiony w niej został fragment z życia aktorki, jeden z tych najbardziej bolesnych. Poniżej prezentujemy fragment książki "Audrey Hepburn. W blasku sławy". Czerwiec 1975 roku Kręcenie filmu rozpoczęło się następnego lata i miało trwać tylko miesiąc. Audrey nie żałowała przyjęcia propozycji, bo taka chwilowa nieobecność w domu mogła zrobić tylko dobrze zarówno jej, jak i Seanowi. Luca pojechał z nią do Hiszpanii w towarzystwie niani, którą specjalnie wynajęła. – Bardzo się cieszę, że zagra pani główną rolę żeńską – powitał ją pierwszego dnia w hotelu będący w świetnym nastroju Sean Connery. "Audrey Hepburn. W blasku sławy" Wytwórnia filmowa zorganizowała spotkanie wszystkich współpracowników, z każdego kąta dobiegały brzęk kieliszków szampana i hałaśliwe śmiechy. – To rola idealna dla dwóch takich staruszków jak my, prawda? Audrey się zaśmiała. W krótkiej, pastelowobłękitnej sukience z dżerseju projektu Givenchy’ego wyglądała dużo młodziej niż na czterdzieści sześć lat – tak przynajmniej ją zapewniano. – Tak, czasy grania nastoletnich kochanków najwyraźniej już się skończyły. Może powinniśmy się cieszyć, że jeszcze nie kazano nam grać dziadków. – Z pewnością wkrótce to nastąpi. – Connery się uśmiechnął i wzniósł toast. – A tak przy okazji, dziennikarze są bardzo podekscytowani pani powrotem. Gazety są pełne informacji na pani temat. – Nie nazwałabym tego powrotem – sprzeciwiła się. – To jednorazowe działanie, robię to tylko dla moich synów. Są wielkimi fanami Robin Hooda i praktycznie zmusili mnie do zagrania w tym filmie. Szczerze mówiąc… – Skrzywiła się, lekko zakłopotana. – Mam ogromną tremę. Nie wiem, czy po tak długiej nieobecności przed kamerami uda mi się jeszcze wiarygodnie wcielić w rolę. Czuję się, jakbym zardzewiała, i od tygodni dręczą mnie koszmary, że poniosłam sromotną klęskę. Foto: Hans Gerber / Materiały prasowe Audrey Hepburn w Szwajcarii ok. 1954 – Ach, co pani mówi! – Connery się zaśmiał. – Kto jak kto, ale z pewnością nie pani. Najlepiej nie poddawać się presji i dobrze się przy tym bawić. Audrey starała się stosować do tej rady najlepiej, jak potrafiła. Ponieważ czas kręcenia filmu został ograniczony do trzydziestu dni, bez skargi znosiła hiszpańskie upały, chociaż w stroju przeoryszy była zlana potem. Connery okazał się miłym partnerem filmowym, razem spędzali też przerwy w pracy – zwykle siadali z zimnymi napojami w cieniu wielkiego parasola. Podczas gdy niania przebywała z Lucą w chłodniejszym hotelu, Audrey pisała listy do Seana, który siedział w domu, cieszył się wakacjami i spotykał się z przyjaciółmi, a Connery czytał gazetę. Pewnego popołudnia w połowie sierpnia Audrey dostrzegła jego zaskoczone spojrzenie, gdy zaczął czytać jakiś artykuł w czasopiśmie. Szybko je zgniótł i schował sobie za plecy, tak jakby chciał coś przed nią ukryć. – Co tam jest? – spytała go rozbawiona i przestała pisać. – Nic – odparł swobodnie. – Nie trzeba czytać wszystkich bzdur, które drukują w gazetach. Wziął "Timesa" ze stosu gazet i się za nim schował. Audrey poczuła niepokój, przed oczami stanęło jej wspomnienie kręcenia filmu Rzymskie wakacje. Choć minęło już ponad dwadzieścia lat, wciąż bardzo wyraźnie pamiętała chwilę, w której odkryła w czasopiśmie zdjęcie byłego narzeczonego, Jamesa, z nieznajomą kobietą. Zaciekawiona, pochyliła się do Connery’ego i wyciągnęła czasopismo zza jego pleców. Natychmiast zareagował i wyrwał je jej z rąk. – Sean – zaczęła błagać – powiedz mi, proszę, co takiego złego tam jest. To ma jakiś związek ze mną, prawda? Inaczej nie zachowywałbyś się tak dziwnie. Unikał jej spojrzenia i wrócił do artykułu o brytyjskiej rodzinie królewskiej. Foto: Materiały prasowe Audrey Hepburn i Oscar za rolę w Rzymskich wakacjach, 1954 – Jak już powiedziałem, nie trzeba czytać każdej bzdury. – Sean! Najwyraźniej ton jej głosu był wystarczająco stanowczy, bo po kilku minutach – podczas których przeszywała Connery’ego wzrokiem w milczeniu – ten westchnął i podał jej zmięte czasopismo. Serce Audrey waliło tak, jakby zaraz miało wyskoczyć jej z piersi. "Mąż Audrey Hepburn bawi się bez niej w rzymskim klubie nocnym", tak brzmiał tytuł artykułu. Tekst składał się tylko z dwóch krótkich zdań, ale towarzyszące mu zdjęcie zajmowało jedną czwartą strony. Andrea w czarnym garniturze i muszce trzymał w ramionach nieznaną piękność w koktajlowej sukience i całował ją w kącik ust. "Czy małżeństwo ikony Hollywood, która obecnie pracuje nad wielkim powrotem, da się jeszcze uratować?" – napisano pod spodem. Reszta rozmyła się przed oczami Audrey. – Przykro mi – powiedział cicho Connery. – Nie chciałem, żebyś to zobaczyła. – Czy to zobaczyłam, czy nie, nie zmienia to faktu, że… że mój mąż ewidentnie mnie zdradza – odparła ledwo słyszalnie. Nagle wstała. – Muszę zadzwonić. – Tylko spokojnie – poradził Connery. – Podejdź do tego najspokojniej, jak się da… – Jestem uosobieniem spokoju. – Z drżącymi kolanami i zawrotami głowy poszła do prowizorycznego biura, które urządzono w baraku z blachy falistej. Na szczęście nikogo tam nie było. Usiadła na krześle przy biurku, na którym leżała góra dokumentów. Najpierw zadzwoniła na numer swojego mieszkania w Rzymie. Jak można się było spodziewać, nikt nie odbierał, wybrała więc numer gabinetu Andrei. Sekretarka wydawała się zaskoczona jej telefonem i jąkając się, zapewniła, że dottore jest w tej chwili niedostępny. Audrey miała na końcu języka pytanie, czy właśnie urządził sobie sesję z jakąś panienką, nie dała jednak rady wydusić z siebie kolejnego słowa. Chodziła niespokojnie po dusznym baraku, a niepewność w niej szalała, zżerała ją od środka. Mogła spróbować dodzwonić się do męża wieczorem, wiedziała jednak, że nie wytrzyma tak długo, do tej pory pewnie straci rozum. Drżącymi palcami wybrała numer do teściowej. – Audrey! – wykrzyknęła, ale po chwili radość z powodu telefonu od synowej przesłonił jej smutek. – Jak to miło, że dzwonisz… Wrócisz wkrótce do Rzymu? – Paola – powiedziała głucho Audrey. – Muszę cię o coś zapytać i proszę cię o szczerość. Czy Andrea ma romans? Na drugim końcu linii zapanowała cisza. Audrey zamknęła oczy i złapała się krawędzi biurka. – Ten artykuł, który właśnie zobaczyłam w czasopiśmie… Czyli to prawda? Andrea ma kochankę? – Tak – szepnęła bezgłośnie Paola. – Wierz mi, ja też uważam, że to straszne. Kilka razy próbowałam przemówić mu do rozsądku, ale on nie chciał mnie słuchać. Jaki mężczyzna przy zdrowych zmysłach zdradziłby taką kobietę jak Audrey Hepburn? Nie rozumiem tego. – Jak długo to już trwa? – zapytała Audrey. Miała wrażenie, że jej głowa jest otulona watą, nie docierały do niej żadne dźwięki z zewnętrznego świata. Ta rozmowa wydała jej się tak nierealna, że nie mogła być prawdziwa. Gdy teściowa znów milczała, sama udzieliła odpowiedzi: – Ach, czyli długo, prawda? Paula wypuściła głośno powietrze. – Chciałabym nigdy nie musieć odbywać z tobą tej rozmowy… Nie powinnaś była wyjeżdżać na tak długo z Rzymu. Powinnaś być przy nim w każdej sekundzie, wtedy może nic takiego by się nie wydarzyło. – Myślę, że Andrea ma romanse od samego początku – wydusiła z siebie Audrey. Drzwi do baraku uchyliły się i asystent dyrektora, który najwyraźniej jej szukał, popukał wymownie w zegarek. Audrey kiwnęła nieobecnie głową i odwróciła się do niego plecami. – Prawda, Paola? – Zawsze ci sugerowałam, że mój syn ma silny instynkt łowiecki. – Paola zalała się łzami i zaczęła szlochać do słuchawki. – Musisz przyjechać do Rzymu, słyszysz? Tak szybko, jak się da. – Jeszcze przez dwa tygodnie będę kręcić film w Hiszpanii. – Audrey słyszała swój głos, który brzmiał bardzo obco. – Potem natychmiast przyjadę. – Najchętniej natychmiast rzuciłaby wszystko i pojechała na lotnisko, aby złapać pierwszy samolot do Włoch. Szalały w niej emocje. Chciała skonfrontować się z Andreą, usłyszeć z jego własnych ust, dlaczego ją zdradzał, dlaczego mu nie wystarczyła, dlaczego zniszczył ich rodzinę. Drżąc, odłożyła słuchawkę na widełki i schowała głowę w dłoniach. Świat nagle wydał jej się pusty i ponury. Podobnie jak przed laty stanęła w obliczu rozpadu małżeństwa. Foto: Materiały prasowe Przylot do Holandii, 1966 Dlaczego na dłuższą metę nie mogła być szczęśliwa z żadnym mężczyzną? Kochała Andreę i chociaż widywali się tylko w weekendy, ten związek był dla niej spełnieniem. Myśl o tym, że nie będzie w stanie utrzymać małżeństwa z Andreą, a także o odebraniu Luce ojca sprawiała, że żołądek boleśnie jej się kurczył. Zmusiła się, by nie wybiegać myślami tak daleko w przyszłość. Po nakręceniu filmu pojedzie do Rzymu i porozmawia z Andreą. Przez resztę czasu na planie filmowym Audrey czuła się dziwnie wyobcowana. Aby panować nad emocjami, paliła papierosa za papierosem. Próbowała skupić się na swojej roli, ale jej umysł błądził w każdej wolnej sekundzie, zagubiony we wspomnieniach o czasie spędzonym razem z Andreą: o tym, jak poznali się na statku Olimpii i zakochali się w sobie gdzieś u wybrzeży greckich wysp; o burzliwej miłości, ślubie po kilku miesiącach; o wszechogarniającym uczuciu szczęścia, kiedy urodziło się ich wspólne dziecko. Ale przed jej oczami, jak pojedyncze błyski piorunów, pojawiły się też mniej przyjemne strony ich związku: ciągłe nieobecności Andrei wieczorami; zapach innych kobiet na jego skórze; jego chęć chwalenia się prasie swoją sławną żoną. Rozgoryczona zastanawiała się, dlaczego niektóre rozdziały jej życia po prostu się powtarzają. Wiadomość o niewierności męża była jak déjà vu. Doświadczenie z Jamesem Hansonem wydawało jej się tak odległe, jakby miało miejsce w innym życiu. Wtedy natychmiast z nim zerwała. Teraz nie mogła tak po prostu odejść od Andrei. Mieli razem syna, a Sean, który rzadko widywał swojego biologicznego ojca, również bardzo go kochał. O świcie ostatniego dnia zdjęć Audrey spakowała rzeczy swoje i Luki, a po ostatniej scenie natychmiast wyjechała na lotnisko, nie biorąc udziału w planowanym przyjęciu pożegnalnym. Sean Connery długo trzymał ją za ręce i życzył jej powodzenia, prawdopodobnie wciąż czuł się winny, że to on przekazał jej złe wieści. Audrey przyleciała do Genewy razem z Lucą i nianią, postawiła w domu walizki, nie rozpakowując ich, i poprosiła matkę, by zajęła się chłopcami. – Oczywiście – zapewniła ją smutno Ella. – Nie przejmuj się nami. Zostań w Rzymie tak długo, jak będziesz musiała. Audrey wepchnęła trochę ubrań do małej walizki. Nigdy wcześniej nie spakowała się tak niedbale na wyjazd, ale nawet nie zwróciła na to uwagi. – Mamo, dlaczego ja nie mam szczęścia do mężczyzn? – Przerwała na chwilę pakowanie i spojrzała zrozpaczona na matkę. Ta pobladła i spoczęła na brzegu łóżka. – Nie wiem. Może wszystkie kobiety w naszej rodzinie tak mają? Ja też byłam nieszczęśliwa. Może taki nasz los. – Ty i Connie miałyście rację – powiedziała Audrey, pociągnęła nosem i zaczęła grzebać w szufladzie komody w poszukiwaniu chusteczki. – Zbyt pochopnie za niego wyszłam. Wtedy znałam tylko jego dobre strony, nie miałam pojęcia o jego instynkcie łowieckim, jak to nazywa Paola. Gdybym poczekała pół roku dłużej… albo rok… – Byłaś samotna i straumatyzowana po małżeństwie z Melem – przerwała jej zmartwiona Ella. – Szukałaś miłości, swojego miejsca w życiu… – Nie wiem, co robić – jęknęła Audrey. – Mam pustkę w głowie. Powinnam dać Andrei jeszcze jedną szansę? Czy on w ogóle chce kolejnej szansy? A może wszystko już stracone? Żadna z nich nie zauważyła, że w drzwiach stanął Sean. Zwiesił ramiona i wyglądał jak kupka nieszczęścia. – Z Andreą też się rozwiedziesz? – spytał ponuro. Audrey szybko do niego podbiegła i go przytuliła. – Nie wiem, kochanie. W tej chwili nie wiem nic. Piętnastolatek wyrwał jej się i przycisnął pięści do oczu, jakby chcąc ukryć łzy. – Tak bardzo lubię Andreę… – Wiem – odparła zrozpaczona. – Jest ojcem Luki. Bez względu na to, co się stanie, nadal będziecie się z nim widywać, dopilnuję tego. Jeszcze raz uściskała synów i pożegnała się z matką, by po raz drugi tego dnia pojechać na lotnisko. Na zewnątrz panował już głęboki mrok, miała nadzieję, że uda jej się kupić bilet na ostatni samolot tego dnia. Na szczęście wszystko poszło gładko i dwie godziny później, kompletnie wyczerpana i zmęczona, siedziała w kabinie, którą oświetlały jedynie słabe światła. Foto: Onet Audrey Hepburn i Gregory Peck w filmie "Rzymskie wakacje" Poza monotonnym szumem silników panowała cisza, większość pasażerów spała lub czytała. Ze zdenerwowania Audrey nie zmrużyła oka. Może lepiej byłoby najpierw spędzić noc w domu i trochę odpocząć, ale rozmowa z Andreą tak bardzo ją stresowała, że aktorka nie chciała czekać do kolejnego dnia. W Rzymie panowała ciepła, aksamitna noc. W Tolochenaz noce z pewnością były już wyraźnie chłodniejsze, ale we Włoszech nadal panowało lato. Pojechała taksówką do swojego mieszkania. Oczy piekły ją ze zmęczenia, ale oglądała przez okno miasto, które mimo późnej pory tętniło życiem tak jak w dzień. Zgiełk ulicy i jej pulsująca energia wydawały jej się obce, trudno jej było uwierzyć, że spędziła tu tyle lat. W końcu taksówka zatrzymała się przed kutą bramą białego domu, na ostatnim piętrze którego znajdowało się ich mieszkanie. Audrey zapłaciła kierowcy o wiele za dużo, bo nie miała siły czekać na wydanie reszty. Miała lekką walizkę, bez trudu wniosła ją do środka i wjechała windą na górę. Z zapartym tchem otworzyła drzwi na piętrze i weszła do środka. Jej obcasy stukały o marmurową posadzkę. Włączyła światło w korytarzu i zauważyła na wieszaku kurtkę Andrei. Niczym obca osoba powoli przeszła po pokojach. Wszystko lśniło czystością – z pewnością była to zasługa Paoli i pomocy domowej. Poza tym apartament wyglądał jak muzeum – pusty i niezamieszkany. Kiedyś wszędzie leżały zabawki Luki i ubrania Seana, miejsce to przypominało dom. Na wspomnienie czasu, kiedy była tu szczęśliwa z dziećmi i Andreą, ścisnęło jej się serce. Ale czy w przeszłości sama siebie nie oszukiwała? Od początku przeczuwała, że mąż jest oddany nie tylko jej, lecz także innym kobietom, tylko nie chciała się do tego przyznać. Przeszła przez duży salon z cennymi obrazami olejnymi na ścianach i zbliżyła się do sypialni. Musiała jakoś dać znać o swojej obecności, żeby nie wystraszyć Andrei, który pewnie przeżyje szok, jeśli ona nagle wyskoczy jak dżinn z butelki. Kiedy jednak tak rozmyślała, z wnętrza sypialni zaczęły dochodzić jakieś odgłosy. Bardzo charakterystyczne odgłosy. Z przerażenia wszystko się w niej skurczyło. Zapukała – z perspektywy czasu uznała ten gest za dość głupi – i otworzyła drzwi. W sypialni panował delikatny blask mnóstwa migoczących świec. Andrea leżał nagi na pomiętej pościeli i trzymał w ramionach kobietę, którą namiętnie całował i pieścił. Ponieważ Audrey weszła cicho, w pierwszej chwili nie zwrócił na nią uwagi, ale wreszcie jego kochanka zauważyła Audrey. Wtedy on również podniósł wzrok. – Audrey! – Andrea. Oparła się ręką o framugę drzwi i próbowała nad sobą zapanować. Wiedziała wprawdzie, że mąż nie jest jej wierny, ale przyłapanie go in flagranti to zupełnie inna sytuacja. Kobieta w łóżku – jej łóżku – natychmiast zakryła się prześcieradłem. Audrey nie wiedziała, czy to ta sama kobieta co na zdjęciu w czasopiśmie, i nie za bardzo ją to obchodziło. Fala złocistych blond włosów opadała jej na ramiona, a Audrey uświadomiła sobie boleśnie, że kochanka męża wyglądała młodo, dużo młodziej niż ona sama. Zanim Audrey zdołała oderwać wzrok od tego widoku, minęło kilka sekund. Następnie odwróciła się na pięcie i pobiegła do kuchni, gdzie obiema rękami wsparła się o krawędź stołu, tak jakby w przeciwnym razie nie dała rady utrzymać się na nogach. Chwilę później pojawił się Andrea. Założył naprędce koszulę, którą krzywo zapiął. Pachniał zgaszonymi świecami. – Bellissima! Co ty tu robisz w środku nocy? – zapytał i chciał położyć dłoń na jej ramieniu. Strząsnęła ją. – Co ty tu robisz? – Ja… no cóż. Naprawdę się ciebie nie spodziewałem – mruknął i opadł na kuchenne krzesło. – Najwyraźniej. – Serce waliło jej w piersi tak mocno, że przed oczami tańczyły jej gwiazdy. Gwałtownym ruchem wyciągnęła krzesło. – Czy ona… – Audrey pokiwała głową w stronę sypialni. – Czy ona może stąd wyjść, zanim zaczniemy rozmowę? Myśl o tym, że kochanka Andrei mogła rozłożyć się wygodnie na jej łóżku, podczas gdy ona walczyła o swoje małżeństwo, wydawała się absurdalna. – Oczywiście. – Zerwał się na równe nogi i wybiegł. Usłyszała stłumioną wymianę zdań, kilka minut później w przedpokoju słychać było szelest, po czym drzwi wejściowe otworzyły się i cicho trzasnęły. Audrey schowała głowę w dłoniach próbowała uspokoić świszczący oddech. Wreszcie Andrea ponownie przed nią usiadł. – A więc to prawda – zaczęła chrapliwie. – Wszystko, co o tobie przeczytałam, jest prawdą. Zastąpiłeś mnie inną kobietą. Albo innymi kobietami, to jednak nie ma znaczenia. Jeszcze kilka minut temu, wbrew zdrowemu rozsądkowi, miałam nadzieję, że to pomyłka. Że media sobie to wszystko wymyśliły i że w rzeczywistości istnieje bardzo łatwe wyjaśnienie tego zdjęcia. Andrea rozłożył ręce, jak gdyby sam nie potrafił zrozumieć, co się dzieje. – Przykro mi, carissima. – Przestań z tą carissimą. Już nią nie jestem. Nigdy nie byłam – powiedziała. Teraz, gdy miała już pewność, ogarnął ją głęboki smutek. – Dlaczego? Wzruszył bezradnie ramionami, przesunął swoje krzesło bliżej niej i wziął jej dłonie w swoje. – Nie wiem. Ale ja cię kocham… Jego słowa rozerwały jej serce na strzępy. Znów dopadło ją déjà vu. Mel i ona też się kochali, ale mimo to im nie wyszło. – Ja ciebie też kocham. Ale najwyraźniej to za mało. Tak bardzo chciałam, żebyśmy byli szczęśliwi. Jednak ty od samego początku wychodziłeś co wieczór z obcymi ludźmi… – A ty z radością wycofałaś się do La Paisible – odparł. Nie zabrała swoich dłoni, tylko w milczeniu patrzyła w jego brązowe oczy, w których zawsze było tyle miłości i ciepła. – Chcesz rozwodu? – spytał szeptem. Kiedy wypowiedział to słowo, w środku zatrzęsła się z żalu. Wiedziała, że zaraz straci wszystko, co najważniejsze, tak jak kiedyś – z tą różnicą, że teraz będzie z nią cierpiało dwoje dzieci, a nie tylko jedno. – Do tego to się w końcu sprowadzi… Zdradzasz mnie od lat, nie będziemy w stanie naprawić naszego związku, prawda? Pokręcił głową, Audrey zauważyła łzę, która spłynęła z jego oka. – Nie, wydaje mi się, że nie. Ze wszystkich sił starała się zamknąć własny ból gdzieś z tyłu serca, myśleć tylko o tym, co ważne. – Dzieci, Andrea. Chcę, żeby jak najmniej na tym ucierpiały. Sean kocha cię jak własnego ojca, a Luca jest twoim biologicznym synem. Uda nam się zrobić tak, żebyś utrzymywał z nimi regularny kontakt? – Tak. – Wstał, wziął papierowy ręcznik i wydmuchał nos. – Nadal będę ich odwiedzać. – Dobrze. – Teraz, kiedy sytuacja dzieci była już w miarę ustalona, wszystko znów rozsypało się jak domek z kart. Patrzyła przed siebie i niewyraźnie widziała przytulną kuchnię, w której spędziła tyle godzin na jedzeniu z dziećmi, wypróbowywaniu nowych przepisów i gotowaniu z teściową. Po chwili wspólnego milczenia zapytała ledwie słyszalnie: – Czy to dlatego, że jestem od ciebie dużo starsza? Gwałtownie pokręcił głową. – Nie szukaj powodów, carissima. Nie wiem, dlaczego wszystko potoczyło się w ten sposób. Naprawdę cię kochałem… Użył teraz czasu przeszłego i bardzo ją to zabolało. – Ja ciebie też – odparła. – Ale ci nie wystarczyłam.

Chce poznac kogos, lecz nic z tego , powoli juz zaczyznam twierdzic iz mam wiecej szczescia w zyciu anizeli w milosci. hi hi hi Urodzilam sie 17-11-1981r. w Nakle nad Notecia,(kuj-pom) o godz, 2 w nocy,jestem skorpionem drugiej dekady, tyle moge napisac, prosze mi pomoc, wiem ze jestem samodzielna kobieta, duzo potrafie zrobic, lecz czasami

ja mam na oku kogos, kto jest fajny, przystojny i interesujacy. Zwraca na mnie uwage, czuje, ze mu sie podobam, ale z jego strony nie pada zadna propozycja. Zastanawiam sie, czy facet "decyduje", ze akurat w tym momecnie zycia szuka partnerki i wtedy szuka dziewczyny czy uznaje, ze chce byc sam i nie inicjue znajomosci, nawet gdy spotka dziewczyne, ktora mu sie spodoba?? jak mam to rozumiec, gdy on daje mi sygnaly sympatii, patrzy na mnie, ja go koietuje i mam wrazenie, ze jemu sie to podoba, ale nic nie robi?? Czyzby wszyscy faceci byli juz zajeci?? czy zajety (nie zonaty) facet mysli o zmanie partnerki, gdy spotyka kobiete, ktora mu sie podoba? Pwoiedzcie, prosze, bo ja chyba nie rozumiem meskiej logiki

Samotna Mati mam 35 lat Niebieskooka dlugowlosa blondynka szuka ksiecia z bajki jestem mloda energiczna , zaradna i ogarnieta dziewczyna. Niestety wiadomo, ze w zyciu nie zawsze jest kolorowo, do pelni szczescia brakuje Mi mezczyzny, Moze poprzez to ogloszenie znajde swojego ksiecia z bajki. Kogo szukam? ^{Odpowiedzi Albedron odpowiedział(a) o 17:43 Ja również nie mam szczęścia w Miłości i życiu, nic mi się nie udaje. Po prostu trzeba natrafić na odpowiednią osobę. Miłość z czasem sama przyjdzie a życie. Pomogłbym Ci gdyby była możliwość. Mam nadzieje, że Cię pocieszyłem Pozdrawiam, życzę szcześcia:) blocked odpowiedział(a) o 18:34 No Cholera, Kati! a myślisz że ja go mam? w życiu napewno nie mam go... a w miłości, może myślisz inaczej ale też go nie mam.. ale kurde się nie przejmuj.. proponowałam podwójną randkę ale się nie zgodziłaś:Dnapewno go znajdziesz, nie martw się;) jak będziesz chciała usunąć moją odp to się nie obrażę:) Nie mam pojęcia. Ja też tak mam ... ; ( Dianthus odpowiedział(a) o 17:38 Wiem co czujesz. Też tak mam:(Ale nic na to nie poradzimy. To samo przyjdzie... rooben19 odpowiedział(a) o 17:39 ja tez nie mam pojecia... ja tez nie mam w tym szczescia :( blocked odpowiedział(a) o 15:29 a kto go ma w dzisiejszych czasach Ktoś korzystał na poprawę [LINK] Ja tez nie mam Szczescia ...Wszystko Mi ... jest ale go nie widzimy :D Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub}

Niech ktoś wszystko zabierze. W zamian za to niech tylko da Odrobinę szczęścia w miłości. Odrobinę serca czyjegoś. Jedną małą chwilę radości. Przy boku kochanego. Stanąć z nim na ślubnym kobiercu. Nawet łzami zalać się. Potem stanąć sercem przy sercu.

Projektantka odnosi sukcesy zawodowe w Polsce i za granicą, ale nadal nie może ułożyć sobie życia prywatnego. Kilka miesięcy temu chwaliła się, że jest szczęśliwie zakochana. Niestety okazało się, że z nowym partnerem mają inne oczekiwania względem związku.

Cóż, nawet jeśli to nie brzmi jak ty i nie należysz do grona przesądnych, wiedz, że talizmany szczęścia naprawdę działają. Zabobonnym amuletom z wielu różnych kultur wielokrotnie przyglądali się naukowcy. Okazało się, że ludzie, którzy wierzą w siłę symboli przynoszących szczęście, faktycznie czerpią profity z ich

zapytał(a) o 21:27 czemu nie mam szczęścia w miłosci? moje kolezanki maja zawsze wiekszcze szczescie ode mnie zdradza, zostawia to teraz jak juz niby mnie kocha to nie wiem czy to jest takie wielkie szczescie...sa ferie i nie przyjedzie do mnie bo nie ma kasy ( mieszkamy 50 km od siebie) ale moze od braci pozyczyc, mamy, kolegi... a tu nic, zero zaangazowania... tylko ze tak strasznie kolezanki chłopak zaprasza ją na łyzwy, na basema mój mnie nigdzie, czasami do baru...nigdy sie nie poswieci i nie zwolni ze szkoły zeby mnie z dworca odebrac, przyjedzie jak nie ma nic innego do roboty...w tygodniu zawsze sie widzimy, ciągle by chciał sie kochac, jak powiedziałam ze z tym koncze to sie focha, ze sex to nic złego i puki sie przyzwyczaił do tego ze rzadko bedzie sex to zawsze o tym gadał...czesto mi kwiatki daje ale jakos nie jest bardzo zaangazowany... Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 21:28 a potrzebujesz tego ?jak jestes szczesliwa to ci chlopak nie potrzebny ;/ blocked odpowiedział(a) o 21:28 po prostu jeszcze nie znasz kogos takiego :) siirre odpowiedział(a) o 21:30 zerwij z tym kolesiem i poczekaj az jakis zacznie sie o ciebie starać myśle że zwiąski na odległosć nie mają sensu gada ze tenski a tak na serio moze cie miec gdzes a ma cie tylko pot to zeby miec wiecej na liczniku dziewczyn (niekoniecznie moze naprawde tenskni) może to czas żeby pobyć samemu i odpocząć od tych zdrad i załamań zacząć na nowo nowa osoba promieniująca uśmiechem z poczuciem humoru i olewajązcą te gupoty az zeby cieszyc sie zyciem a zobaczysz ten idealny przyjdzie w niespodziewanym momencie a jak kumpele maja fajnych kolesi a ty nie to jak chcesz z nimi wyjsc gdzes to popros dobrego kumpla albo przyjaciela zeby poszedl z toba oczywiscie jezeli wiesz ze nic cie z nim nie łączy pooglądaj sobieee galeriankiii i odp czy warto go miećć jeśli ci dobszee bezz niego to nie miej go wiem ze mażysz o chłopcu ale nie zawsze to popłaca Uważasz, że ktoś się myli? lub Hanka Bielicka, na scenie zawsze energiczna, rozgadana, pełna werwy i humoru, prywatnie miała wiele powodów do smutku. Przeszła przez liczne zdrady męża, opuszczenie przez kochanka, a nawet próbę samobójczą. Choć nie była klasyczną pięknością, miała adoratorów, lecz nie mogli oni zastąpić jej prawdziwego uczucia. Jak sama mówiła, zabrakło jej szczęścia

Witam, chcialam sie podzielic moja przygoda z Nowenna Pompejanska. Odmowilam juz 2 Nowenny w intecji o dobrego meza. Jeszcze moja prosba nie zostala wysluchana ale czuje w sercu ze juz nie dlugo bede szczesliwa z czlowiekiem mojego zycia. Mam 31 lat, jestem samodzielna kobieta I pracowita ale niestety wiecznie sama. Nigdy nie mialam szczescia w milosci a poprzedni partnerzy, ktorzy pojawiali sie w moim zyciu nie byli godni mojej osoby. Uswiadomilam sobie ze bardzo chce byc kochana I miec swoja rodzine, a ze trudno znalesc mi moja druga polowke poswiecilam swoj Los w rece Matki Boskiej. Ona najlepiej wie kto mi jest przeznaczony. Nowenne polecila mi moja mama. Przerazalo mnie ze jest tak dluga I nie podolam. Na poczatku bylo mi ciezko modlic sie, a tu zasypialam albo cos mi przeszkadzalo w modlitwie. Potrafilam byc agresywna a nawet mialam trudnosci w zasypianiu. Jednak skonczylam I szybko zabralam sie do odmowienia drugiej NP, ktora byla juz latwiejsza. Otrzymalam wiele lask za które dziekuje I chce podzielic sie z wami abyscie nie watpili w ta modlitwe. Czuje spokoj, wiem ze ktos czuwa nade mna I juz niedlugo spelnia sie moje marzenia, biore przyjemnosc z modlitwy I pokochalam rozaniec . Jak odmawialam NP mialam podobne sny w ktorych widzialam postac mojego meza I zawsze Snil mi sie ten sam czlowiek. A co najlepsze przytrafilo mi sie to, ze znam na pamiec Tajemnice Rozanca Switego. Piekna Laska od Maryji. Zbieram sie do nasepnej Nowenny I mam nadzieje ze niedlugo podziele sie z wami cudowna nowina. StartŚwiadectwa o nowennie pompejańskiejAnna: nie miałam szczęścia w miłości

2.ja tu nie widze milosci, ani nawet a moze tym bardziej przyjazni - widze nieszczerosc, zaklamanie, oblude, oszustwo, jakies zagmatwanie, poplątanie i oszukiwanie także siebie 3. na sile szukasz problemow, i jeszczce udajesz, oszukujesz siebie, ze to jest fajne 4. tylko nie pisz w kolejnym poscie jaka jestes nieszczesliwa.

4/14 Przeglądaj galerię za pomocą strzałek na klawiaturze fot. pixabay/zdjęcie ilustracyjnePoprzednieNastępneBaranBarany często pragną zmian. Mogą podjąć nawet decyzje o rozstaniu. Gdy w ich związku doszło do wypalenia. Nie mają zwyczaju walczyć, chyba, że poczują się zagrożone! Zobacz równieżPolecamy

Brak szczęścia sprawia, że ludzie stają się bardziej wyobcowani, zamknięci w sobie. Tworzy się zamknięte koło, które nie pozwala im realizować tego, co mogliby osiągnąć. Przy nieco głębszej analizie, temat ten może Cię nieco zaskoczyć. Otóż odczuwanie szczęścia bądź jego brak jest ściśle powiązany z nawykami

Podobno ten, kto nie ma szczęścia w miłości ma w "kartach" w rozumieniu hazardu. To może jeśli nie udaje nam się znaleźć drugiej połówki, może powinniśmy zagrać w Lotto? Sprawdzamy, które znaki zodiaku mają problem ze znalezieniem miłości. Zobaczcie, kto jest na liście. Szczegóły na kolejnych zdjęciach >>>

^{Hanna Śleszyńska związała się z byłym łyżwiarzem figurowym, Jackiem Brzosko. Ich miłość została wystawiona na próbę. W 2010 r. omal się nie rozstali. Wówczas plotkowano, że partner Śleszyńskiej dopuścił się zdrady. Ostatecznie gwiazda postanowiła dać szansę ukochanemu. ZOBACZ: Przyjaźnią się nawet po rozwodzie.}

Ten temat jest archiwizowany i nie można dodawać nowych odpowiedzi. Co z tego jak podobno jestem ladna jak nie mam szczescia w milosci Przez Gość gość, Sierpień 31, 2015 w Dyskusja ogólna

Odrobinę szczęścia w miłości. Odrobinę serca czyjegoś, Jedną małą chwilę radości. Przy boku kochanego. Stanąć z nim na ślubnym kobiercu, Nawet łzami zalać się, Potem stanąć sercem przy sercu. I usłyszeć: "Kocham cię". Każda odda z ochotą.

Nie miał szczęścia w miłości. Jego małżeństwo przetrwało miesiąc. W 1985 r., kiedy jego kariera nabierała tempa, Krzysztof Pieczyński podjął ryzykowną decyzję. Wyjechał do Stanów

Czyli osoby ktore nie maja szczescia w milosci sa glupie? Udostępnij ten post. Link to postu poznałam swoją pierwszą miłość i mam nadzieję, że ostatnią - :-) Mieszkamy od 2 lat razem

I za to powinniśmy być własnie wdzięczni zakochaniu- nie znasz dnia ani godziny, nie ma reguł i pobitych garów. Wczorajszy wieczór spędzany w składzie podstawowym poruszył wiele wątków z tym miłosnym na czele. Marsi: Ale wiecie dziewczyny, kto nie ma szczęścia w miłości ten ma w kartach a my ciągle gramy! igQctXX.